Μάριο Βάργκας Γιόσα: La ciudad y los perros (απόσπασμα)

Μεταφρασμένο απόσπασμα από το μυθιστόρημα “La ciudad y los perros” (Edición conmemorativa del cincuentenario, Alfaguara, 2012, pp.186-188) του σπουδαίου περουβιανού συγγραφέα, Μάριο Βάργκας Γιόσα. Ευχαριστώ την Ειρήνη Χατζηκουμή για την πολύτιμη συμβολή της.

 

www.rae.es

Δεν πιστεύω  πως ο διάολος υπάρχει αλλά είναι φορές που ο Τζαγκουάρ με κάνει κι αμφιβάλλω. Αυτός λέει πως δεν πιστεύει, αλλά είναι ψέματα, και καλά. Φάνηκε όταν την έχωσε στον Αρόσπιδε επειδή μίλησε άσχημα για την αγία Ροζαλία. «Η μάνα μου ήταν ταγμένη στην αγία Ροζαλία κι όποιος μιλάει άσχημα γι αυτήν είναι σαν να μιλάει άσχημα για τη μάνα μου», και καλά. Ο διάολος πρέπει να έχει το πρόσωπο του Τζαγκουάρ, το ίδιο του το γέλιο και τίποτα μυτερά κέρατα. Έρχονται να πάρουν τον Κάβα, είπε, τ’ ανακαλύψανε όλα. Κι έβαλε τα γέλια, την ώρα που ο Ρόλος κι εγώ χάναμε τη μιλιά μας και μας σηκωνότανε η τρίχα. Πώς το μάντεψε; Ονειρεύομαι συνέχεια πως τον ζυγώνω από πίσω και τον σωριάζω και του ρίχνω στο έδαφος, γκαπ, παφ, κρακ. Να δούμε τι θα κάνει όταν ξυπνήσει. Κι ο Ρόλος το ίδιο πρέπει να σκέφτεται. Ο Τζαγκουάρ είναι ένα κτήνος, Βόα, τέτοιο γομάρι δεν υπάρχει, μου είπε απόψε, είδες πώς το μάντεψε για τον βλάχο, πώς γέλασε; Αν μου την είχανε φέρει εμένα, να δεις που και πάλι θα κατουριότανε στα γέλια. Αλλά μετά, λες και τον έπιασε τρέλα, μόνο που δεν ήτανε για τον βλάχο, αλλά για τον ίδιο. «Εμένα είναι που μου την έχουνε φέρει, δεν ξέρουνε με ποιόνε τα βάζουνε», όμως αυτός που είναι μέσα είναι ο Κάβα, μου σηκώνεται η τρίχα, κι άμα στο τέλος καθότανε η μπίλια σ’ έμενα; Θα μ’ άρεσε να του την φέρνανε του Τζαγκουάρ, να βλέπαμε τη φάτσα του, κανείς δεν του την φέρνει ποτέ, αυτό είναι και το πιο σπαστικό, όλα τα προβλέπει. Λένε πως τα ζώα αντιλαμβάνονται τα πράγματα από τη μυρωδιά. Μυρίζουνε και να τα μας, από τη μύτη τους μπαίνουνε όλα όσα πρόκειται να συμβούνε. Η μάνα μου λέει: τη μέρα του σεισμού του ’40 κατάλαβα πως κάτι θα συμβεί, ξάφνου τα σκυλιά της γειτονιάς τρελαθήκανε, τρέχανε και ουρλιάζανε σαν να ’βλεπαν τον διάολο με τα κέρατα και την τρίχα κάγκελο. Λίγο μετά ξεκινούσε το τρέμουλο. Έτσι κι ο Τζαγκουάρ. Έβαλε τη γνωστή του φάτσα κι είπε «κάποιος την έριξε τη ρουφιανιά του», «μα την Παναγία, ναι», κι ο Ουαρίνα κι ο Μόρτε ούτε που εμφανιστήκανε, ούτε που ακουστήκανε τα βήματα τους, ούτε τίποτα. Ντροπή, δεν τον είδε ούτε αξιωματικός, ούτε υπαξιωματικός, θα τον είχανε χώσει μέσα εδώ και καιρό, εδώ και τρεις βδομάδες θα ήτανε στον δρόμο, αίσχος, να δεις που θα ’ναι κάνας δόκιμος. Κάνα στραβάδι ίσως ή κανένας της Τετάρτης. Και της Τετάρτης στραβάδια είναι, πιο μεγάλα, πιο ψαγμένα, αλλά στο βάθος στραβάδια. Εμείς ποτέ δεν ήμασταν εντελώς στραβάδια, στον Κύκλο το χρωστάμε, κάναμε και μας σεβόντουσαν, δεν ήταν κι εύκολη η δουλειά μας. Όταν ήμασταν στην Τετάρτη διανοήθηκε κανένας από την Πέμπτη να μας βάλει να στρώσουμε κρεβάτια; Τόνε ρίχνω κάτω, τόνε φτύνω, Τζαγκουάρ, Ρόλος, Κάβα βλάχο, μπορείτε να με βοηθήσετε; Με τσούζουνε τα χέρια από τόσο ξύλο σ’ αυτήν την αδερφάρα. Ούτε καν με τους στούμπους της Δεκάτης δεν τα βάζανε, όλα τα χρωστάνε στον Τζαγκουάρ, ήταν ο μόνος που δεν άφησε να τον βαφτίσουνε, έδωσε το παράδειγμα, άντρας βαρβάτος, τι να λέμε. Περάσαμε κάνα δυο μέρες καλές, καλύτερες απ’ όλα όσα ήρθανε μετά, αλλά δεν θα ’θελα να γυρίσει ο χρόνος πίσω, το αντίθετο μάλλον, να ’χε περάσει, εκτός κι αν στραβώνανε όλα με την ιστορία του βλάχου, θα τον σκότωνα έτσι και τρομάξει και μας μπλέξει όλους. Βάζω το χέρι μου στη φωτιά για πάρτη του, λέει ο Ρόλος, κιχ δεν θα βγάλει ακόμη κι αν του χώσουνε πυρωμένο σίδερο. Μεγάλη αναποδιά να καείς τώρα στο τέλος, ακριβώς πριν τις εξετάσεις, για ένα βρωμότζαμο, όχι, ρε. Δεν θα μ’ άρεσε να ’μουνα ξανά στραβάδι, γνωρίζοντας το τι είναι, έχοντας την εμπειρία. Έχει στραβάδια που λένε εγώ θα γίνω στρατιωτικός, εγώ θα γίνω αεροπόρος, εγώ θα γίνω ναυτικός, όλοι οι ασπρουλιάρηδες θέλουνε να γίνουνε ναυτικοί. Κάνε υπομονή κάνα δυο μήνες και μετά τα λέμε.     

Απόδοση στα ελληνικά: Γιώργος Χατζητριανταφύλλου