Μετά τη Λου(τ)σία (2012) After Lucia / Después de Lucía του Μιτσέλ Φράνκο

Μετά τη Λου(τ)σία (2012)
After Lucia / Después de Lucía

του Μιτσέλ Φράνκο
με τους Τέσα Ια, Γκονσάλο Βέγκα Τζούνιορ, Ταμάρα Γιάσμπεκ, Ερνάν Μεντόσα

Μετά τον θάνατο της συζύγου του, ο Ρομπέρτο (Ερνάν Μεντόσα) μετακομίζει με την έφηβη κόρη του Αλεχάντρα (Τέσα Ια) σε άλλη πόλη, προσπαθώντας να ξεπεράσει την κατάθλιψη που του έχει προκαλέσει η απώλεια. Η Αλεχάντρα στο νέο της μεγαλοαστικό σχολείο (οι μαθητές του είναι γόνοι μεσαίων στρωμάτων και άνω) αρχίζει να ζει τον δικό της πραγματικό εφιάλτη.

Η βραβευμένη, στο φεστιβάλ των Καννών, ταινία του μεξικανού Μιτσέλ Φράνκο (σκηνοθεσία και σενάριο) ασχολείται με την ενδοσχολική βία (bullying), μέσα από μια πολυεπίπεδη ματιά, όσον αφορά τον ρόλο των γονιών, καθηγητών, νέων τεχνολογιών και βέβαια των ίδιων των παιδιών. Πάντως, ο ίδιος ο δημιουργός της θεώρησε ότι «έκανα μια ταινία για τη θλίψη και το πένθος. Αυτή είναι και η προσωπική μου ταύτιση με την ταινία. Για μένα η βία ήταν περιφερειακό κομμάτι της ταινίας» (in.gr).

Νατουραλιστική διάθεση, ελάχιστα οπτικοακουστικά εφέ, μακρές σκηνές χωρίς διάλογο, κυνικότητα. Δεν θα μασήσω τα λόγια μου, παρακολουθώντας την ταινία ένιωσα έντονη δυσφορία, «τυχερός» που δεν έχω παιδί… Μετά το τέλος της, με τα νεύρα ακόμη τεντωμένα, ταξίδεψα –νοερά- στο δικό μου σχολείο, από το οποίο θεωρώ ότι έχω αρκετά ξεκάθαρη άποψη, προκειμένου να βρω τα παιδιά της ταινίας, να τα ταυτοποιήσω με τους δικούς μου συμμαθητές, δεν το κατάφερα. Δεν ήθελα να τα βρω ή όντως δεν υπήρχαν; Αν ισχύει το δεύτερο, ήταν λόγω του ότι τότε δεν υπήρχαν κονσόλες, Facebook και κινητά; Μήπως η κοινωνία ήταν λιγότερο "καταναλωτική" και οι γονείς ενδιαφέρονταν περισσότερο; Λυπάμαι, τίποτα από τα παραπάνω δεν μου φαίνεται αρκετά πειστικό.

Θα πρότεινα στους γονείς που διαβάζουν αυτές τις γραμμές και δεν έχουν δει την ταινία να το κάνουν παρέα με άλλους γονείς, κατά προτίμηση προερχόμενους από διαφορετικό σχολικό περιβάλλον και να τη συζητήσουν. Με όσο το δυνατόν μεγαλύτερη ψυχραιμία και αποστασιοποίηση. Συμπεράσματα αόριστα του στυλ «στα δικά μας χρόνια ήταν καλύτερα γιατί κοιμόμασταν με ανοικτές τις πόρτες και η γειτονιά μύριζε τσουρέκι το Πάσχα» ή αφοριστικά «αυτό το κώλο-Facebook φταίει για όλα» δεν τα θεωρώ ιδιαίτερα εποικοδομητικά. Εγώ… Μπορεί και να είναι!  

Τέλος, θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας μια ιστορία που συνάντησα τυχαία στο διαδίκτυο κι έχει εξελιχθεί σε μάθημα ζωής για εμένα: «Η κ. Κ. είναι δασκάλα και κάθε Παρασκευή, στο τέλος του μαθήματος, ζητά από τους μαθητές της να κόψουν ένα κομμάτι χαρτί και να σημειώσουν σε αυτό τρία ονόματα: δύο συμμαθητών τους με τους οποίους θα ήθελαν να μοιραστούν το θρανίο την επόμενη εβδομάδα και ένα του συμμαθητή τους που θεωρούν ότι είχε την καλύτερη επίδοση στην τάξη την εβδομάδα που πέρασε. Τα χαρτιά παραδίδονται σε αυτήν διπλωμένα και ανώνυμα. Η κ. Κ. δεν έχει καμία πρόθεση ούτε τις θέσεις των μαθητών να αλλάξει, ούτε να επηρεασθεί ως προς την επίδοση των μαθητών της. Αυτό που επιδιώκει είναι να έχει μια "ακτινογραφία" της τάξης, όσον αφορά τις διαπροσωπικές σχέσεις των μαθητών μεταξύ τους. Επιθυμεί να μάθει, τόσο τους δημοφιλείς μαθητές, όσο και -ακόμη περισσότερο- τους λιγότερο. Επειδή γνωρίζει ότι αυτοί οι τελευταίοι, οι αδύναμοι κρίκοι στην μικροκοινωνία της τάξης, είναι διατεθειμένοι είτε να υποστούν τα χειρότερα είτε να τα πράξουν προκειμένου να γίνουν αποδεκτοί και να τραβήξουν την προσοχή των υπολοίπων αντίστοιχα. Και είναι γνωστό το πόσο σημάντικο είναι αυτό το στοιχείο, της κοινωνικής αποδεκτικότητας, στην διάπλαση της προσωπικότητας ενός παιδιού ή εφήβου.»

Βαθμολογία: 8.5/10