Το Κυνήγι Jagten / The Hunt του Τόμας Βίντεμπεργκ

Το Κυνήγι
Jagten / The Hunt

του Τόμας Βίντεμπεργκ
με τους Μαντς Μίκελσεν, Τόμας Μπο Λάρσεν, Ανίκα Βέντερκοπ, Λάσε Φόγκελστρεμ, Σούσε Γολντ.

Ο 40χρονος Λούκας (Μαντς Μίκελσεν) είναι νηπιαγωγός σε μια επαρχιακή πόλη και ζει παρέα με τα τραύματα από τον χωρισμό του κι ένα αξιολάτρευτο κυνηγόσκυλο, την Φάννυ. Όταν η ζωή του δείχνει να μπαίνει σε έναν δρόμο πιο «νορμάλ», γνωρίζει μια κοπέλα και ξανανοίγει δίαυλο επικοινωνίας με την πρώην σύζυγό του προκειμένου να βλέπει περισσότερο τον γιο του, βρίσκεται κατηγορούμενος για σεξουαλική κακοποίηση από την, νηπιακής ηλικίας, κόρη του καλύτερού του φίλου…

Σύμφωνα με τον σκηνοθέτη της ταινίας, τον βραβευμένο Τόμας Βίντεμπεργκ, ιδρυτικό μέλος του μανιφιέστου Δόγμα 95, « Μια χειμωνιάτικη βραδιά το 1999, κάποιος χτύπησε την πόρτα μου. Ένας περίφημος Δανός παιδοψυχολόγος, στεκόταν με κάποια έγγραφα στα χέρια του παραληρώντας για τα παιδιά και τις φαντασιώσεις τους. Μίλαγε για έννοιες όπως «καταπιεσμένες αναμνήσεις», […] Σοκαρίστηκα. Μαγεύτηκα. Ένοιωσα ότι υπήρχε μια ιστορία που έπρεπε να ειπωθεί. Μια ιστορία ενός σύγχρονου κυνηγιού μαγισσών. Το Κυνήγι είναι το αποτέλεσμα αυτής της ανάγνωσης». (my film.gr)  Πέρα από αυτό το τόσο «ιδιαίτερο», και ολοένα περισσότερης απήχησης στους καιρούς μας, θέμα της σεξουαλικής κακοποίησης παιδιών, η ταινία ακουμπά –περισσότερο κατά τη γνώμη μου- ζητήματα πιο διαχρονικά και κοινότυπα όπως: την Φιλία, το Ψέμα, την Απώλεια, την ανθρώπινη τάση προς συμπεριφορές αγέλης, όλα αυτά ανεξαρτήτου ηλικίας, φύλου, μορφωτικού επιπέδου.

Αν και το σενάριο παρουσιάζει κάποια κενά, συνειδητά ίσως (π.χ. φινάλε ολίγον μυστήριο), η δωρική σκηνοθεσία του Βίντεμπεργκ και ερμηνεία του Μίκελσεν αποτυπώνουν εξαιρετικά την, τόσο ελκυστική, μινιμαλιστική τάση του δανέζικου κινηματογράφου: ρεαλιστικό αλλά όχι μπανάλ (η μοναδική σκηνή σεξ δεν έχει καμία σχέση με τις αντίστοιχες εξωπραγματικές τύπου Χόλυγουντ), δυνατό αλλά όχι θορυβώδες (η γλώσσα σπανίως ανεβάζει στροφές ή ντεσιμπέλ ακόμα και στις στιγμές κορύφωσης του δράματος), συγκινητικό αλλά όχι μελό (το τικ της «κακοποιημένης» Κλάρα, στις στιγμές αμηχανίας της, σε κάνει να της τα συγχωρείς όλα), φωτογραφία εξωτική για τον μεσογειακό θεατή.

Βαθμολογία: 8/10