 |
| Ο Σουάρες μετά το περιστατικό / TONY GENTILE (REUTERS) |
Η δαγκωματιά του ουρουγουανού ποδοσφαιριστή Λουίς Σουάρες
στον ιταλό Τζιόρτζιο Κιελίνι, στο πρόσφατο Μουντιάλ της Βραζιλίας, δεν επέφερε
μόνο μια βαριά «καμπάνα» στον πρώτο (τετράμηνη υποχρεωτική αποχή από κάθε
ποδοσφαιρική δραστηριότητα) αλλά παράλληλα άνοιξε και μια μεγάλη κουβέντα στον
Τύπο και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, σχετικά με το δίκαιο –ή όχι- της
τιμωρίας που επέβαλε η ΦΙΦΑ στον ποδοσφαιριστή. Από τη στιγμή που στον διάλογο
συμμετείχαν άνθρωποι με περισσότερη ή λιγότερη σχέση με το σπορ –δημοσιογράφοι,
πολιτικοί, δικηγόροι, ψυχολόγοι, α και ποδοσφαιριστές(!!!)- ήταν δεδομένο ότι
αυτή θα διεξαχθεί με όρους που δύσκολα θα τους χαρακτήριζε κάποιος αμιγώς ποδοσφαιρικούς (sic). Είναι χαρακτηριστικό ότι ο Ραμόν
Μπέσα σε άρθρο του στην El País στις 27/6/2014 με τίτλο El bochorno de FIFA (Η ντροπή της ΦΙΦΑ) στηλιτεύει την
στάση της Ομοσπονδίας, κάνοντας λόγο για επικοινωνιακό show που στήθηκε με ευθύνη αυτής,
χαρακτηρίζοντας λαϊκίστικη και αυθαίρετη την τιμωρία στον Σουάρες, ενώ κωφεύει
σε καταγγελίες για διαφθορά εις βάρος αξιωματούχων της.
Η υπόθεση Σουάρες δεν είναι ούτε η πρώτη, είμαι σίγουρος ούτε
η τελευταία, που το ανάρμοστο (politically incorrect)
συμπεριφοράς ποδοσφαιριστή απασχολεί την παγκόσμια κοινότητα του βασιλιά
των σπορ. Αποσπασματικά θα υπενθυμίσω τις περιπτώσεις των φτυσιμάτων του
ιρακινού Σαμίρ Σάκερ και του ολλανδού Φρανκ Ράικαρντ με αποδέκτες διαιτητή και
αντίπαλο ποδοσφαιριστή στα Μουντιάλ του 1986 και 1990 αντίστοιχα, την επίθεση
του ιταλού Μάουρο Τασότι στον ισπανό Λουίς Ενρίκε το 1994, την κλωτσιά καράτε
του γάλλου Ερίκ Καντονά το 1995 σε οπαδό της Κρίσταλ Πάλας και –βέβαια- την
κουτουλιά του Ζινεντίν Ζιντάν στον ιταλό Μάρκο Ματεράτσι το 2006. Σε όλες αυτές
επεβλήθησαν ποινές στους δράστες, αυστηρότερες (Καντονά) ή ηπιότερες από αυτή
του Σουάρες. Η διαφορά της τελευταίας με τις προηγούμενες έχει να κάνει με την
συζήτηση που άνοιξε κατόπιν ή, ακόμη σαφέστερα, με το ύφος, την
ποιότητα, την διάσταση και τις παραπομπές της γλώσσας –κάθε είδους- που
εκφράστηκε σε αυτή. Για παράδειγμα, τις ημέρες της ιστορίας, το διαδίκτυο
κατακλείστηκε από φωτομοντάζ που απεικόνιζαν τον ουρουγουανό σταρ ως άλλο
Χάνιμπαλ Λέκτερ ή Κόμη Δράκουλα, ενώ παράλληλα έγιναν και διαξιφισμοί σχετικά
με την φύση της ψυχοπάθειας του Σουάρες! Είναι προφανές ότι ο πολλαπλασιασμός
των ΜΜΕ, ταυτόχρονα με την γιγάντωση των μέσων κοινωνικής δικτύωσης αρχίζουν να
επιβάλλουν, αν δεν το έχουν κάνει ήδη, τους δικούς τους κώδικες επικοινωνίας,
με τους λογής-λογής εμπλεκομένους να
έχουν επίγνωση του φαινομένου και να το χρησιμοποιούν κατά το δοκούν.
Όσοι πιστεύουν ότι το να γίνεται το άσπρο-μαύρο και η χρήση
οπαδικού λόγου, είναι προνόμιο μόνο των ελλήνων πολιτικών ας ρίξουν μια ματιά
στις δηλώσεις των αντίστοιχων ουρουγουανών σχετικά με την υπόθεση. Η υπουργός
Αθλητισμού και Τουρισμού της νοτιοαμερικανικής
χώρας, Λιλιάμ Κετσιτσιάν δήλωσε: «Η τιμωρία του Λουίς δεν έχει
προηγούμενο, έχοντας παρακολουθήσει πολλά Μουντιάλ» και αποδεικνύοντας ότι
μπορεί να έχει μέλλον ως τηλεκριτικός διαιτησίας, συμπλήρωσε: «το γεγονός δεν
επηρέασε το αποτέλεσμα του αγώνα, ούτε είχε και σοβαρές συνέπειες σε αυτόν.
Είναι πολύ σκληρό.». Παράλληλα, ο Χοσέ Μουχίκα, Πρόεδρος της Δημοκρατίας της Ουρουγουάης, με
ένα ύφος που συχνά συναντούμε σε μεταμεσονύκτιες εκπομπές του ελληνικού
αθλητικού ραδιοφώνου, σχολίασε: «οι μακαρονάδες* είναι πρωταθλητές στο να
ανάβουν τα αίματα […] Πετάξαμε έξω την Ιταλία και την Αγγλία. Πόσο παραδάκι
έχασαν! […] Δεν φαντάζονται πόσο ευχαριστιόμαστε να τους βλέπουμε να παίζουν
τώρα στην αλάνα!». Λίγες μέρες αργότερα, στην υποδοχή της ομάδας, ο Χοσέ
Μουχίκα, «αγνοώντας» τις τηλεοπτικές κάμερες που κατέγραφαν, χαρακτήρισε τους
διευθύνοντες την ΦΙΦΑ ως ένα «τσούρμο γέρο-που…ας γιων»... Όμως, δεν είναι μόνο οι
πολιτικοί που χρησιμοποιούν ποδοσφαιρικό ή οπαδικό λόγο, είναι και οι
ποδοσφαιριστές που δανείζονται συχνά-πυκνά τον πολιτικό: «Μου φαίνεται ότι θέλουν να
επιτεθούν στην Ουρουγουάη, επειδή δεν έχουμε πολιτικό βάρος, είμαστε λίγοι και
κερδίζουμε και αυτό δεν είναι επιχειρηματικά επικερδές» δήλωσε στη συνέντευξη
Τύπου ο αρχηγός της Σελέστε, Ντιέγκο
Λουγκάνο. Ίσως είναι περιττό να αναφέρω ότι ο Σουάρες έτυχε υποδοχής ήρωα στην
χώρα του, με δεκάδες συμπατριώτες του να συγκεντρώνονται έξω από το σπίτι του
για να τον αποθεώσουν, κρατώντας πλακάτ με συνθήματα εναντίον της ΦΙΦΑ και των
μεθόδων της.
Στο θέμα της συμπεριφοράς του ουρουγουανού σούπερ σταρ η
επιστήμη, (ψυχ)ιατρική στην περίπτωσή μας, όχι μόνο δεν σήκωσε τα χέρια ψηλά
αλλά δήλωσε έτοιμη να αποφανθεί και να δώσει λύσεις. Έτσι, έγινε εκτενής
αναφορά στην δύσκολη παιδική ηλικία του Σουάρες, στη σχέση του με το αλκοόλ και
στις προηγούμενες, πανομοιότυπες, επιθέσεις-δαγκωματιές του ποδοσφαιριστή (το
έχει ξανακάνει άλλες δυο φορές), ενώ οι δηλώσεις του αθλητικού ψυχολόγου Κάρλος
Φερές στον Τύπο της χώρας: «η ροπή [του Σουάρες] να δαγκώνει τους αντιπάλους
του είναι συμπεριφορά αντιδραστική και επαναλαμβανόμενη αλλά όχι προσαρμοστική»
έκαναν τους αθλητικογράφους να ανατρέξουν
σε εγχειρίδια ψυχιατρικής προκειμένου να αντιληφθούν τι ήθελε να πει ο
ποιητής… Σε ένα μήκος κύματος λίγο διαφορετικό, η ουρουγουανική ομοσπονδία
συνέταξε ένα κείμενο 17 σελίδων (!), το οποίο και κατέθεσε στην επιτροπή της
εκδίκασης της υπόθεσης, επικαλούμενη μεταξύ άλλων ότι «υπάρχουν φωτογραφίες που
επιδεικνύουν προγενέστερο τραυματισμό του Κιελίνι στον αριστερό ώμο. Γι αυτό,
ζητούμε τη διενέργεια ιατροδικαστικής εξέτασης, προκειμένου να αποσαφηνιστεί
εάν οι φωτογραφίες που προέκυψαν μετά το παιχνίδι είναι συνέπεια ή όχι αυτού
του τραυματισμού.». Ιατροδικαστική εξέταση για απονομή αθλητικής δικαιοσύνης;
Γιατί όχι; Κρατήστε το για το μέλλον και πάμε παρακάτω.
Η αμιγώς ποδοσφαιρική κοινότητα –ναι, επιτρέπεται ακόμα στους
ποδοσφαιριστές να μιλούν για ποδόσφαιρο(…)- όπως ήταν φυσικό, επέδειξε
μεγαλύτερη σύνεση και ωριμότητα, στη συντριπτική της πλειοψηφία. Ξεχωρίζει,
βέβαια, η θέση του Μέγιστου μπαλαδόρου Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα, γνωστή σε
όλους η 25χρονη κόντρα του με την ΦΙΦΑ, ο οποίος δεν έχασε την ευκαιρία και, με
το γνωστό καυστικό του ύφος, δήλωσε στο τηλεοπτικό δίκτυο TELESUR της Βενεζουέλας: «Ποιον σκότωσε ο Σουάρες; Χειροπέδες
και κατευθείαν στο Γκουαντάναμο!». Αντίθετα, ο θύτης του περιστατικού, ο ιταλός
αμυντικός Κιελίνι, ανήρτησε στην προσωπική του ιστοσελίδα ένα σχόλιο
αξιοζήλευτης μεγαλοφροσύνης και ποδοσφαιρικής ανδρείας: «Οργή κι απογοήτευση
νιώθω μόνο για το παιχνίδι που χάσαμε (σ.σ. η εθνική Ιταλίας έχασε από αυτήν
της Ουρουγουάης στο επίμαχο παιχνίδι κι αποκλείστηκε από τη συνέχεια της
διοργάνωσης). Αυτές τις στιγμές η σκέψη μου βρίσκεται μόνο στον Λουίς και την
οικογένεια του γιατί περνούν μια περίοδο πολύ δύσκολη. Πάντα θεωρούσα ως κάτι
αλάνθαστο τα πειθαρχικά μέτρα από την
πλευρά των αρμόδιων επιτροπών, όμως ταυτόχρονα πιστεύω ότι η ποινή που
επιβλήθηκε είναι υπερβολική. Ελπίζω ειλικρινά να του επιτραπεί, τουλάχιστον, να
βρεθεί δίπλα στους συμπαίκτες του, γιατί μια τέτοια απαγόρευση είναι
απογοητευτική για έναν παίκτη.». Από κοντά και η θέση ενός άλλου σέντερ-φορ,
αυτού της Καναρίνια (στη χώρα μας Σελεσάο), του βραζιλιάνου Φρεντ: «Κανείς
δεν μπορεί να αρνηθεί ότι [ο Σουάρες] υπέπεσε σε σφάλμα, όμως εγώ ως
ποδοσφαιριστής, ως ανθρώπινο ον, καταλαβαίνω ότι εκεί μέσα ο παίκτης βρίσκεται
στην κόψη του ξυραφιού, με ένταση για την μάχη μιας καλύτερης θέσης. Την βλέπω
[την ποινή] ως υπερβολικά αυστηρή.» και κατέληξε «θα μου άρεσε πολύ να συνεχίσω
να βλέπω τον Σουάρες να αγωνίζεται σε αυτό το Μουντιάλ.»
Οι παραπάνω τα είπαν όλα, ίσως και με το παραπάνω, ουσιαστικά
δεν έχω να προσθέσω τίποτα. Άλλωστε, δεν είμαι από αυτούς που πιστεύουν ότι
πρέπει να έχουμε θέση επί παντός επιστητού, ειδικά σε θέματα που άπτονται της,
παντός φύσεως, Δικαιοσύνης και, ακόμη περισσότερο, όταν η συζήτηση μπλέκεται σε
μονοπάτια που έχουν-δεν έχουν σχέση με αυτά καθαυτά. Τι θέλω να πω: το γεγονός
ότι η ΦΙΦΑ έχει (και) διεφθαρμένα στελέχη, απεμπολίζει από έναν διαιτητή το δικαίωμα να καταλογίσει
ένα πέναλτι ή μια κόκκινη κάρτα από τη στιγμή που αυτός ο διαιτητής, πιθανώς, έχει
διοριστεί από τέτοια διεφθαρμένα στελέχη; Ομοίως, ως προς την τοποθέτηση της
υπουργού Αθλητισμού της Ουρουγουάης, περί «απουσίας προηγουμένου τέτοιας
εξοντωτικής τιμωρίας στην ιστορία των Μουντιάλ», όντως η ποινή για την
κουτουλιά του Ζινεντίν Ζιντάν ήταν απείρως ηπιότερη (αποκλεισμός για 3 ματς, ο
οποίος μάλιστα «εξαγοράστηκε» αργότερα με ένα είδος κοινωνικής εργασίας), όμως
στην περίπτωση αυτή η επιτροπή επικαλέστηκε τον πρότερο έντιμο βίο του γάλλου,
ο οποίος θεωρούταν ένας τζέντλεμαν των γηπέδων, κατά γενική ομολογία. Δεν
έπρεπε; Δεν θα πέσω στην παγίδα να απαντήσω στα παραπάνω, θα προτιμήσω να
ευθυγραμμιστώ με την θέση του βραζιλιάνου Φρεντ που ανέφερα. Όχι για άλλον
λόγο, αλλά γιατί τον Σουάρες τον γουστάρω! Και μάλιστα πολύ! Γιατί είναι
«χέλι», «υδραυλικός», «αλάνι», «γλιστράει», είναι από αυτούς που «αξίζει να
πληρώσω εισιτήριο για να τον δω ρε αδερφέ»! Βάλτε όποιο κλισέ έχετε ακούσει
τόσα χρόνια μέσα κι έξω από τα γήπεδα, που να έχει χαρακτηρίσει τις σπάνιες
ποδοσφαιρικές ιδιοφυίες και είστε μέσα! Και τους ποδοσφαιριστές αυτούς περιμένω
πως και πώς να τους δω στα μεγάλα παιχνίδια της μεγάλης Ποδοσφαιρικής Γιορτής
που διεξάγεται κάθε τέσσερα χρόνια. Και ο Σουάρες έφυγε νωρίς… Δεν τον χάρηκα…
Και στενοχωρήθηκα, πολύ…
* Χρησιμοποιεί τον υποτιμητικό χαρακτηρισμό tanos (από το Napolitanos) χαρακτηριστικός των κάτοικων των χωρών του Ρίο ντε λα
Πλάτα όταν αναφέρονται στους Ιταλούς, λόγω του μεγάλου αριθμού μεταναστών στις
χώρες αυτές από την περιοχή του
Μετσοτζόρνο (Νότια Ιταλία).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου